De vakantie is begonnen

De vakantie is begonnen
Haaien, 6 meter brede mantra roggen, berg klimmen, slapen op het voordek onder een volle maan en sterrenhemel; de vakantie is begonnen! Precies een week terug is de vakantie begonnen, en nee, mijn hele Bali periode was geen vakantie. Het is vreemd om ‘voor het laatst’ naar school te gaan. De laatste keer ooit wel te verstaan.

De laatste 2 weken zijn aangebroken, met veel dingen word gezegd: dit is de laatste keer. Alle huisgenootjes vertrokken 2 weken eerder dan mij. Deze hebben mij inmiddels bericht dat het nog niet de moeite waard is om naar Nederland te gaan. Dat was ik ook nog niet van plan. En daarom heb ik een welverdiende vakantie voor mezelf geboekt: zeilen naar 3 eilanden verderop, slapen aan boord, genieten van de natuur en wereldreizigers ontmoeten.

Op zondag morgen vroeg ben ik met mijn eigen scooter afgezet in kuta centrum. Daar stapte ik op de bus die mij naar Padang Bai bracht. Onderweg mensen ontmoet die dezelfde bestemming hadden en met hen op de boot naar lombok gestapt. Daar waar wij op zondagmorgen weg zappen van de telsel reclames staan ze hier in levende lijven voor je. Met een gezonde dosis humor wordt een wortel geschild, gesneden, geraspt en uitgehold met een funky gekleurde alles in 1 apparaat. Een 4 uur duurde ferry tocht in zinderende hitte met vliegen stukjes wortel om je oor was afzien, maar gelukkig kwam de haven in zicht en stond het volgende busje, met airco, al op mij te wachten. Een uur later stond ik in Sengiggi, een plaatsje in noord west Lombok. Na het organiseren van een home stay ben ik de zonsondergang gaan bekijken met een biertje, een live bandje speelde me favoriete nummer van de Eagels. Vervolgens heb ik een juiste hoeveelheid gedineerd, ik mocht de reserves wel eens nodig hebben tijdens de boottocht.

In de ochtend werd ik opgepikt bij me homestay door de organisatie van de tour. Met mede wereldreizigers reden we over lombok naar het oosten van het eiland. Hier lag de boot op ons te wachten, en na het inladen van mens en proviand vertrokken we richting het oosten. Mensen leerde elkaar kennen en verhalen werden uitgewisseld, het eten werd geserveerd toen de zon achter de Rinjani verdween. De rinjani is een 3km hoge berg op lombok. In het donker kwamen we aan bij een paradijselijk eiland, dit werd echter niet met eigen ogen bevestigd. Om 3uur in de ochtend ging de motor namelijk weer aan om de reis door te zetten. De nacht was daarom kort en moeizaam. Men slaapt boven de stuurhut op een vloer, het geheel was overdekt met een plastik zeil. Ik verplaatste me matje naar beneden met wat anderen, zo hadden we wat meer ruimte. Toen na 3uur varen het licht zich aandiende aan de horizon schoten de hoofdjes uit het slaapvertrek. De geur van vers getoast witbrood en een kopje thee bracht de menigte op de voet. Niet veel later arriveerde we bij een eiland, onbeschrijfelijk mooi. Een korte wandeling langs de rivier bracht ons bij een waterval. De door de jaren heen uitgesleten stenen diende zich perfect als bad of ligstoel met vers water. Terug aan boord voeren we naar het volgende eiland. De lunch zat er tussen en met volle maag gingen we al snorkelend aan land. Op het eiland was een groot zout water meer te vinden. Uiteraard even in gezwommen. Na nog wat snorkelen vervolgde we onze reis voor wel te verstaan 17uur varen. De nacht viel, de kaarten kwamen op ‘tafel’ (bij gebrek aan tafels en stoelen gebeurde alles op de grond), en spelletjes met internationale spelregels werden gespeeld. Ik heb de groep weerwolven geleerd. De 1 na de andere taaide af, en zonder twijfel bracht ik mijn matje naar het voordek. Onder het dekentje staarde ik naar de volle maan en de blinkende sterrenhemel. Een goede golf met de nodige waterspray haalde me uit me slaap, maar dat werd al snel vergeven, ze hadden de fok gehesen en ik lag er recht onder! Geweldige ervaring.

Even na zonsopkomst arriveerde we bij 1 van de vele eilanden. We gingen aan land en beklommen een berg van 700 meter hoogte. Een geweldig uitzicht en een bezweet shirt was het gevolg. Niet veel later lagen alle bergbeklimmers door een plastik pijpje lucht te happen in de zee. Deze snorkelplek was naar mijn zeggen 1 van de mooiste plekjes ooit. Koraal, vissen, groot , klein, en een grote calamaris. Eenmaal aan boord werden de in de ochtendgloren verbande delen huid nog even ingesmeerd. De zwembroeken droogde aan de daar voor bestemde lijntjes, en in kleermakerszit werd de lunch genuttigd, verse vis. Tussen een groep eilanden werd ons verteld om in het water te springen, de stroming zou ons zo een 400meter mee nemen en de boot zal ons daar op pikken. Toen er verteld werd dat we onze ogen open moesten houden voor de 6 meter grote mantra roggen volgde er een salvo aan plonsen. En inderdaad, met een spanwijdte van wel 6 meter glijden de imposante, breed gebekte mantra roggen door het water. Ik heb er wel zeven gezien, zeker een hoogte punt van de trip! Uitgeput van het zwemmen konden we nogmaals snorkelen en chillen op red-sand beach. De afgebroken en verbrijzelde stukjes rood koraal hebben zich door de jaren heen gemengd met het spier witte zand. Het kleurt een beetje roze op als het kraakheldere water de stukjes koraal bloot legt aan de brandende zon. De laatste bestemming van de dag was aan het randje van een mangrove bos. 3 bomen waren volgeladen met de zogeheten flying foxes. Dit zijn grote vleermuizen die overdag in de boom hangen en met zonsondergang uitvliegen. Dit konden wij mooi aanschouwen vanaf de boot. Op het menu stond kip, verse kip. Er waren 4 kippen mee gevaren tot aan vandaag, bescheiden en een beetje bruut werden de 4 kippen nekjes door gesneden alvorens ze gefileerd en gefrituurd werden.

De volgende morgen voeren we naar een nationaal park waar de komodo draak gehuisvest is. Tijdens een lange trekking door de wonderschone natuur zagen we 1 komodo in het wild. De 3 beveiligers deelde al hun kennis en spannende verhalen met ons. Aan het einde van de tocht lagen er nog eens 4 a 5 te wachten onder de keuken. Ze roken eten. Een komododraak is een groot uitgevallen hagedis van een meter of anderhalf. Hun kwijl bevat zoveel bacteriën dat een mens de bijt niet overleefd. Hun staart is zo krachtig, krachtig genoeg om een been te breken of een boom om te slaan. Ze leven van de buffalo’s en apen die in het park rond lopen. Hun slangachtige huid is uitgerust met een donkere schudkleur. Het zijn zeer bijzondere beesten. Nog zo een hoogtepunt van de reis. Een paar uur verderop maakte we dan nog 1 snorkel stop. Ik heb met een andere jongen de berg beklommen en als 2 jonge reizigers kon ons geluk niet op. Tijdens het snorkelen kwamen we 3 haaien tegen. Black tip reef sharks om precies te zijn, wees gerust, ze waren 60 centimeter en bijna schattig. De zwembroek droogde nog 1 keer op van het zoute water, al 4 dagen niet gedoucht en niets qua luxe mogen beleven. Dit zetten ons aan het denken, en met de haven van Labuan Bajo in zicht hadden we wel heel veel trek in pizza. Zo gezegd zo gedaan, een poepie chique tent met voorafje, brood en olie dip en bijzonder lekkere pizza’s gingen er maar al te graag in. Een gezellige groep was gecreëerd in de afgelopen dagen, grappen werden herhaald, en hoogtepunten werden uitgewisseld. De rekening werd betaald en met de maag op ploffen werden de speel kaarten aan boord voor de laatste keer uitgedeeld!


Dankzij het vertrek van een aantal gasten was een dubbel matje een geweldige bijkomstigheid. Heerlijk geslapen en na het afscheid en uitwisselen van gegevens baande ik mijn weg naar het vliegveld. Een beveiliging van niets en een ‘gate’ wat je niet serieus kan nemen, dat is Labuan Bajo airport. Het vliegtuig lande, draaide om, en steeg op. Het duurde ongeveer 1 uur om de in de afgelopen 5 dagen afgelegde afstand te overbruggen. In Bali werd ik met mijn eigen scooter opgehaald op de afgesproken tijd. Terug. Thuis. De villa. Een echt bed.

Ik had afgelopen weekend mijn surfboard weer uit het stof gehaald, 2x mee gesurft en verkocht in kuta. Jason en Joao, de zuid Afrikaanse studiegenootjes van de villa, kwamen terug van Java en met zijn drieën sliepen we het laatste nachtje samen. Flink gelachen, en opnieuw contact gegevens uitgewisseld en gereflecteerd op de afgelopen 3 maanden. En het niveau van surfen wat zij mij hebben aangeleerd.

Inmiddels heb ik mijn biezen gepakt voor de laatste week. Ik ben naar Sanur gereden. Hier zit ik in een homestay dat goedkoper is dan de villa. EN ik heb voor morgen een catamaran gereserveerd. Een hobie 16. De golven op zee breken 400 meter verder op door het rif. Hierdoor ontstaat er dicht bij de kust een perfecte spiegelgladde zee, maar nog wel windkracht 5. Het wordt vlammen dus!

Sanur is een bijzonder stadje, en zo is dat met heel Bali het geval. Dit deel, aangelegd voor toeristen in de middenklasse is gebombardeerd met activiteiten en ook toegankelijk voor de locale bevolkinig. Ik plaats mezelf op een nieuw aangelegde pier, met de zon in de rug tuur ik in de verte. De golven breken ver uit, nog verder zeilt een boot, en bijna op het randje van de aarde een groot vrachtschip. Onaangekondigd vloeit de donkerblauwe zee over in de lichtblauwe lucht. Deze is versierd met een paar wit-grijze wolkjes. Voor mij in het water spelen Indonesische kindjes met een kano van de verhuur. Papa indo houdt het zootje in het gareel. Jong en oud zoeken verkoeling in de zee, de helft zwemt me kleren aan. Waarschijnlijk bij gebrek aan badkleding of om ze te wassen. Uit me ooghoek zie ik een bolle buik van een, vermoedelijk, rijke Koreaan op het strand. Met zijn gouden Iphone aan een goud kettinkje naar zijn broek maakt hij foto’s van zijn zoontje in het water. Zijn huidskleur camoufleert prima met dat van de Indonesische jonentjes. Het valt me op dat er een stel grote groene bomen staan aan de rand van het strand, onder de bomen waaien wat vlaggen en staan parasollen van een luxe hotel. Een blanke oude man kruipt overeind van zijn zonbed, zijn vel gekleurde roze zwembroek komt uit kuta, dat zie je meteen. Links van mij op de pier zit een jong Indonesisch stel, beide 2 laagjes kleding, dichte schoenen en een blackberry. Ook Indonesiërs kunnen overgewicht hebben, noem het welvaart. Verder op de pier staan 2 fanatieke vissers met glimmende molens. Aan het einde van de pier staat een Balinees prieeltje, er ligt een blanke vrouw op haar buik, en is duidelijk aan het genieten van de massage die ze daar ontvangt. Van links naar rechts zoeven er 2 jetski’s over het water, de afstand vertraagt de gil van plezier. Ik kijk naar mijn slippers die ik voor mij op de rots heb geparkeerd. Vandaag gekocht, 3 euro. Als ik opkijk naar het strand zie ik 2 Javaanse toeristen die betrapt hun camera van mij af richten. Ik wil ze niet in verlegenheid brengen en kijk naast me. De oude blanke man strompelt in me ooghoeken voorbei. Hij neemt even plaats in het prieeltje en loopt al gauw weer terug. De huid op zijn borst is strak getrokken over zijn pacemaker. Een mooie bestemming voor een vakantie met zo een conditie. Iets wat gehaast komt er een Balinees gezin voor een namiddag duik. De parasollen worden verderop al ingeklapt en tassen worden ingepakt. Zodra de zon achter de bomen is pak ik me lege bierflesje op, schuif ik me voeten in de drie euro, en lach ik het strand gedag.

Volgende week, zondag 7 juli land ik om 17.30 in Nederland. Ik geniet nog even van het weertje, tot dan, tot later, tot de volgende!

Liefs, Brend


PS. Er staan foto’s die bij het verhaal horen op mijn facebook.